إمام
أبوعبدالله سلمه بن فضل رازِي ملقب به أبرش قاضی شهر ری بوده است. موصوف از ابن
إسحاق، أیمن بن نابل، حجاج بن أرطاة، عمرو بن أبِي قیس، سفیان ثوری و طائفۀ دیگر
حدیث روایت نموده، و از او عبدالله مسندِي، یحیی بن معین، عثمان بن أبِي شیبه،
محمد بن حمید، یوسف بن موسی قطان و عده أی دیگر روایت کرده اند. ابن معین او را
ثقه گفته است. ابوحاتم می گوید: احتیاجی به او نیست. بخاری گفت: در نزد وی احادیثی
منکر است. نسائی می گوید: او ضعیف است. ابوزرعه گفت: اهالی ری به او رغبتی ندارند،
زیرا از او ظلم دیده اند. ابن معین می گوید: موصوف اظهار تشیع می کرد، و معلم
کُتَّاب بود. ابن سعد گفت: او ثقه است: و گفته می شود: او از خاشع ترین مردم در
نمازش بود. ذهبی می گوید: در نزد من او از اقوی در دانستن مغازی بود، و در سال 191
هجری قمری وفات یافته است. از او ابن معین حدیث شنیده، اما او را ترک نموده است.
ابن حجر در کتاب تهذیب التهذیب می نویسد: سلمه
بن فضل معروف به ابرش و مکنی به ابوعبدالله ارزق انصاری از موالی انصار می باشد، و
قاضی ری بوده است. نامبرده از أیمن بن نابل، محمد بن اسحاق، ابی جعفر رازی،
ابراهیم بن طهمان هروی، ثوری، ابن خیثمه جعفی، ابن سمعان و دیگران حدیث روایت
نموده، و از او کاتبش عبدالرحمن بن سلمه رازی، ابن معین، عبدالله بن محمد مسندی،
عثمان بن ابی شیبه، محمد بن حمید رازی، محمد بن عمرو زنیج، وثیمه بن موسی مصری،
یوسف بن موسی قطان و دیگران روایت نموده اند. بخاری می گوید: او بعد از سال 190
هجری وفات نموده، و ابن سعد گفته است، که نامبرده در ری وفات یافت، در حالی که 110
سال از عمرش گذشته بود.
امام محمد بن حبان بستی در کتاب تقریب الثقات
آورده است: سلمه بن فضل أبرَش مکنی به ابوعبدالله کِندِي از جملۀ اتباع تابعین
بوده، اما در روایات خود خطاء می کرده است. موصوف بعد از سال 190 هجری قمری وفات
یافته است.
محمد ابن سعد در کتاب طبقات آورده است: سلمه
ابرش بن فضل کنیه اش ابوعبدالله و محدثی مورد اعتماد و بسیار راستگو بود، او شاگرد
محمد بن اسحاق بود، و تاریخ جنگ ها و روزگاران نخستین را از او روایت می کرد، سلمه
در صد و ده سالگی در ری درگذشت، او معلم بود، و گفته می شود، از خاشع ترین مردم در
نماز بوده است.
امام ابوعبدالله ذهبی در کتاب الکاشف می
نویسد: سلمه بن فضل أبرش أزرق قاضی ری بوده، و از ابن إسحاق و حجاج بن أرطاة حدیث
روایت نموده، و از او ابن معین و یوسف بن موسی روایت کرده اند. ابن معین او را ثقه
گفته است، اما یوسف بن موسی می گوید: او منکرالحدیث است. ابوحاتم او را محل الصدق
گفته، و می گوید: موصوف قبل از وکیع وفات یافت.
منابع
و مآخذ:
1 –
سیر أعلام النبلاء – مجلد دوم – صفحه 716 و 717 – طبقه نهم به شماره 1332 – تالیف
حافظ شمس الدین ذهبی – عربی.
2 –
تهذیب التهذیب – جلد دوم – صفحه 380 و 381 – به شماره 2932 - تالیف ابن حجر
عسقلانی – عربی.
3 –
تقریب الثقات – صفحه 550 – به شماره 5738 – تالیف ذهبی – عربی.
4 –
طبقات – جلد هفتم – صفحه 390 تالیف محمد ابن سعد – ترجمه دکتر محمود مهدوی دامغانی
– فارسی.
5 – الکاشف – جزء دوم – صفحه 339 – به شماره 2061 –
تالیف ذهبی – عربی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر