عبدالله بن جعفر بن غَیلان رَقِّي ابوجعفر یا
ابوعبدالرحمن قرشِي از موالی خاندان عُقبَه بن أبِي مُعَیط قرشِي بوده است.(4، 6 و
7) موصوف از إسماعیل بن عیاش، أبی الملیح حسن بن عمر رقِي، سفیان بن عیینه، أبِي
زُبَید عَبثَر بن قاسم، عبدالله بن مبارک، عبدالعزیز بن محمد دراوَردِي، عبیدالله
بن عمرو رقِي، عیسی بن یونس، مُعتمر بن سلیمان، موسی بن أعین و یوسف بن محمد بن
منکدر حدیث روایت نموده، و از او إبراهیم
بن سعید جوهرِي، إبراهیم بن یعقوب جوزجانِي، احمد بن إبراهیم دَورَقِي، ابوالأزهر
احمد بن أزهر نیشابورِي، احمد بن إسحاق خَشَّاب رَقِي، احمد بن خُلَید عبدِي
حَلَبِي، احمد بن أبِي خَیثَمَه زهیر بن حرب، إسماعیل بن عبدالله رَقِي، إسماعیل
بن عبدالله اصفهانِي سمویه، أیوب بن محمد وَزَّان، سلمه بن شَبیب نیشابورِي، طاهر
بن محمد حلبِي، ابوشعیب عبدالله بن حسن بن احمد بن أبِي شعیب حَرَّانِي، عبدالله
بن حسین مِصَّیصِي، عبدالله بن عبدالرحمن دارمِي، ابوزرعه عبدالرحمن بن عمرو
دمشقِي، عبدالسلام بن عبدالرحمن وابصِي، عبدالکریم بن هَیثم دَیرعاقولِي، علی بن
حسین رَقِي، عمرو بن محمد ناقد، عمرو بن منصور نسائِي، فضل بن عباس حلبِي، فضل بن
یعقوب رُخامِي، ابوامیه محمد بن إبراهیم طَرَطُوسِي، ابوحاتم محمد بن إدریس رازِي،
محمد بن إسحاق صاغانِي، محمد بن جَبَله رافِقِي، محمد بن حاتم بن میمون سَمِين،
محمد بن أبِي الحسین سَمنانِي، محمد بن سنیس صُورِي، محمد بن علی بن میمون رقِي،
محمد بن مَعدان حَرَّانِي، محمد بن نُعَیم سَوَّاق، محمد بن یحیی ذُهلِي، معاویه
بن صالح أشعرِي دمشقِي، و هلال بن علاء رقِي روایت کرده اند.(1) ابوبکر بن أبِي
خیثمه به نقل از یحیی بن معین او را ثقه گفته است. نسائی می گوید: روایت از وی قبل
از آن که مزاجش تغیر یافته بود اشکالی ندارد. هلال بن علاء می گوید: عبدالله بن
جعفر رقِي در سال 216 هجری قمری بینائی چشمش را از دست داد، در سال 218 هجری قمری
مزاجش تغیر کرد، و در سال 220 هجری قمری وفات یافت. فضل بن یعقوب رخامِي و ابوداود
نیز وفاتش را به همین تاریخ گفته اند.(2)
امام
ابومحمد عبدالرحمن بن ابی حاتم رازی در کتاب الجرح والتعدیل می نویسد: از پدرم
راجع به عبدالله بن جعفر رقِي سؤال نمودم.
پدرم گفت: او ثقه است، و او را از علی بن معبد همان که به مصر است بیشتر
دوست دارم.(8)
امام محمد
بن حبان بستی در کتاب تقریب الثقات عبدالله بن جعفر رقِي را در شمار ثقات آورده، و
می نویسد: ابوعبدالرحمن عبدالله بن جعفر بن غیلان رقِي از جمله اتباع تابعین و از
موالی ولید بن عقبه بن أبِي معیط بوده است. موصوف در سال 218 هجری قمری به مرض
اختلال فکر مصاب گردید، و این مریضی وی باقی بود، تا آن که در سال 220 هجری قمری
در رقه وفات یافت.(3)
محمد بن
سعد در کتاب طبقات آورده است: عبدالله بن جعفر بن غیلان کنیه اش ابوعبدالرحمن و از
آزادکردگان و وابستگان خاندان ابومُعَیط و راوی ابوملیح و عبیدالله بن عمرو بوده
است. چشم او ناتوان بوده، و با حنا خضاب می بسته است، او در شهر رقه به روزگار
خلافت معتصم(عباسی) نه شب از شعبان سال دویست و بیست هجرت باقی مانده درگذشته
است.(5)
منابع و مآخذ:
1 - تهذیب الکمال – جلد چهاردهم – از صفحه 376 الی
صفحه 379 – به شماره 3204 – تالیف حافظ جمال الدین مزِي – عربی.
2 -
تهذیب التهذیب - جلد سوم - صفحه109 – به شماره 3775 – تالیف حافظ ابن حجر عسقلانی –
عربی.
3 –
تقریب الثقات – صفحه 677 – به شماره 7395 – تالیف امام محمد بن حبان بستی – عربی.
4 –
تاریخ کبیر – قسم اول از جزء سوم – صفحه 62 – به شماره 150 – تالیف امام محمد بن
اسماعیل بخاری – عربی.
5 –
طبقات – جلد هفتم – صفحه 495 – تالیف محمد بن سعد کاتب واقدِي – ترجمه دکتر محمود
مهدوی دامغانی – فارسی.
6 –
الکاشف – جزء دوم – صفحه 74 – به شماره 2691 – تالیف امام ابوعبدالله شمس الدین
ذهبی – عربی.
7 –
شذرات الذهب – جلد دوم – صفحه 145 – حوادث سال 220 هجری قمری – تالیف ابن عماد
حنبلی – عربی.
8 –
الجرح والتعدیل – جلد پنجم – صفحه 28 و 29 – به شماره 7438/ 104 – تالیف ابن ابی
حاتم رازِي – عربی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر