أبوسعد محمد بن یحیی شافعِي نیشابورِي:
إمام
علامه شیخ شافعیه أبوسعد محمد بن یحیی بن
أبِي منصور نیشابورِي ملقب به محی الدین فقیه شافعِي از یاران إمام غزالِي و أبِي المظفر أحمد بن محمد خوافِي بوده
است. مولد او به سال 476 هجری قمری به ناحیت نیشابور بود. و از نصر الله بن أحمد
خشنامِي، عبدالغفار بن محمد شَیرَوِي، أبِي حامد أحمد بن علِي بن عَبدُوس الحذَاء
حافظ أبِي الفتیان عمر بن أبِي الحسن رَؤاسِي، إسماعیل بن أبِي عبدالرحمن بحیرِي و
جماعتِي دیگر حدیث روایت نموده، و از او سمعانِي و پسرش و منصور بن أبِي الحسن
طبرِي و فقیه یحیی بن ربیع بن سلیمان واسطِي و دیگران روایت کرده اند.
ابن خلکان در وصف او گوید: استاد متاخرین و یگانه
آنان در علم و زهد بود. فقه از حجت الاسلام ابی حامد غزالی وابی المظفر احمد بن
محمد خوافی فرا گرفت، به نظامیه نیشابور تدریس می کرد سپس به هرات باز به مدرسه
نظامیه درس گفت، و به رمضان سال548 هجری قمری که ترکان غز به آن وقت بر نیشابور
مستولی شدند، او را بگرفتند و دهان او به خاک بینباشتند، تا این که بدرود حیات گفت. جماعتی از علماء از جمله أبوالحسن علِي بن أبوالقاسم
بیهقِي و أفضل الدین إبراهیم بن علِي خاقانِي او را رثا گفتند.
حاجی خلیفه در
کتاب کشف الظنون می نویسد: کتب ذیل از تالیفات وی می باشد: 1 - المحیط فی شرح الوسیط.
2 – ألانتصاف فِي مسائل الخلاف. 3 – تعلیقی در خلاقیات.
منابع و مآخذ:
1 – سیر اعلام النبلاء – جلد چهارم – صفحه 384 و 385 – به
شماره 5020 – طبقه بیست و هفتم – تالیف امام ذهبی – عربی
2 – کشف الظنون – جلد ششم – صفحه 73 – تالیف حاجی خلیفه –
عربی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر